အနားသတ္ကဗ်ာ

စြန္႕လႊတ္မယ္ ေတြးလိုက္တိုင္း
ဒီရင္ခြင္လက္၀ဲဘက္က နာက်င္တယ္…။
ေမ့ေဖ်ာက္ဖို႕ ၾကိဳးစားတိုင္း
ဒီရင္ခြင္လက္၀ဲဘက္က ပူေလာင္တယ္…။
နင္ေနာက္တစ္ေယာက္ တြဲသြားတိုင္း
ဒီရင္ခြင္လက္၀ဲဘက္က အခ်က္ျပတယ္…။
ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့
ငါ့ဘ၀မွာ နင္မလိုေတာ့ဘူး အျမဲတမ္းလဲ အားမငယ္ဘူး။
ဘယ္ေတာ့မွ ငါ့ကို မထားခဲ့ပါနဲ႕လို႕လဲ မေျပာေတာ့ဘူး။
နင္ မသိနိုင္တဲ့ေနရာမွာ တိတ္တိတ္ေလးလဲ ငါ မငိုဘူး။
နီးစပ္ဖို႕လဲ မၾကိဳးစားဘူး မေရရာတာေတြ မလုပ္ေတာ့ဘူး။
အသဲကြဲကဗ်ာ မေရးေတာ့ဘူး လြမ္းေဆြးခြင့္ မေပးေတာ့ဘူး။
ခင္မင္မွဳ …….သံေယာဇဥ္……….
ျမတ္ႏိုးမွဳ……….တြယ္တာမွဳ……….
ရုိးသားမွဳ………….သစၥာရွိမွဳ………..
ယံုၾကည္မွဳ…………..ခြင့္လႊတ္မွဳ………..
ဆုိတဲ့ နင့္အတြက္ ထာ၀ရေတြကို ငါ ေနာက္ျပန္ရစ္မယ္။
အခ်ိန္ေတြတုိက္စားလာတာနဲ႔ အမွ်
အခ်စ္ကုိ ေကာင္းေကာင္းၾကီး သေဘာေပါက္သြားတယ္။
ငါ စြန္႔လြတ္မွဳကိုေရြးခ်ယ္ႏိုင္ခဲ့လို႕
ေအးခ်မ္းျခင္း သေဘာတရားကို နားလည္သြားတယ္။
ေကာင္းတဲ့ခံစားခ်က္ကို ငါကိုယ္တိုင္ပဲ ဖန္တီးယူေတာ့မယ္။
ဒါေပမယ့္ေပါ့…..
ပကတိျဖဴစင္ရိုးသားတဲ့ ငါ့ အျပံဳးကို ျပန္ျမင္ရဖို႕အတြက္
ေတာ္ေတာ့္ ကို ၾကိဳးစားရဦးမယ္……………….။